t ja nie jestem w stanie zmierzyć dławiącej nas ciszy i tamtej dziwnej muzyki.<br>Ale już po kilkudziesięciu sekundach wszystko jest jasne! Ów daleki, idący nad dachami, rozedrgany w basowych rejestrach dźwięk to pogłos spiętrzonej, głównej fali halnego, która naciera na miasto w całej swej sile, dławi ciśnienie, rozbija rytm pulsów, a niektórych, najsłabszych rzuca w ciemność.<br>Ogarnia mnie nagły niepokój, niemal strach! Wiem, że muszę natychmiast ruszyć w stronę domu. Muszę się pośpieszyć! Nawet za cenę urazy Wicusia.<br>Nie będzie żadnej urazy! w tym okresie naszej znajomości pan Wicuś jest mi dziesięciokroć wierniejszym przyjacielem, niż był wrogiem.<br>Zaczynam tłumaczyć, że