wydłużały zasięg skoków. Nitkowate przydatki ostatnich segmentów odwłoka (cerci i filum terminale) wypełniały zadania stabilizatorów na tej zasadzie co ogon wiewiórki.<br>Szczególnemu rozrostowi podlegały płaskie wyrostki (pleury tergitów) tułowia - były to przecież największe, najmocniej umięśnione segmenty z odnóżami krocznymi. Tam jest najwłaściwsze miejsce dla skrzydeł. Każdy, kto ma na sumieniu puszczanie podczas &lt;page nr=371&gt; nudnych lekcji papierowych "jaskółek", wie przecież, gdzie w dobrze latającym modelu powinien się znajdować środek powierzchni nośnej w stosunku do środka ciężkości. Jeśli środki te się pokrywają, obiekt latający ma skłonność do periodycznych zakłóceń równowagi - dzieje się tak dlatego, że stabilizatory działają wówczas tylko w stanie naruszonej równowagi. Umieszczenie