kiedy powiedział, że musi już iść, by nie przegapić odjazdu pana Piotrusia - miał sposobność stwierdzić, jak mocny i miły zarazem jest jej uścisk.<br>- Do widzenia i dziękuję - powiedział, kłaniając się grzecznie i całując ją w rękę. - Naprawdę... cieszę się, że mogłem panią poznać. No i ten smalec był po prostu pyszny.<br>A ona wtedy uśmiechnęła się od ucha do ucha i powiedziała:<br>- Oj, synuś, synuś, ty mały miglancu... Przyjedź znowu kiedyś, dobrze?<br>- Ja... przyjadę, bardzo chętnie - ucieszył się Konrad, który miał właśnie niejakie trudności z wymyśleniem pożegnalnej formuły dla Aurelii. Chciałby ją jeszcze zobaczyć, ale nie wiedział, jak by to najzgrabniej