albo quasi-prywatyzacja stanowi silny argument na rzecz aktywizmu państwa postkomunistycznego. Bez programu prywatyzacyjnego wicepremiera Czubajasa, roztajanie sowieckich zmarzlin zajęłoby z dekadę albo dwie dłużej. Prawda, nabierający siły ruch neokomunistyczny zagraża dalszym postępom. Ale przynajmniej &lt;hi&gt;fait accompli&lt;/&gt; częściowej transformacji stosunków własnościowych bardzo utrudnia nawrót do przeszłości. Z czasem, proto- i quasi-właściciele Gazpromu staną się polityczną rezerwą sił postępu. Trudno zaprzeczyć, że to spekulacje, ale i spekulacje z nadzieją na sukces są lepsze od alternatywy, która nie oferuje niczego.<br>Przekonywającym argumentem za aktywizmem państwa postkomunistycznego jest także przykład prywatyzacji w Republice Czeskiej. Tutaj, przez połączenie powszechnego rozdawnictwa ze sprzedażą majątku państwowego