swojego panteonu, nie kwestionowali bowiem jego istnienia ani jego potęgi. Gdy w Szczecinie po pierwszej misji św. Ottona wybuchła zaraza, mieszkańcy postanowili oddawać cześć zarówno rodzimym bogom, jak i "niemieckiemu" bogu chrześcijan36. Połączenie to nie naruszało elementarnego poczucia bezpieczeństwa tradycyjnej wspólnoty. Sam chrzest nie przerażał. Przerażało towarzyszące przyjęciu nowej wiary radykalne, demonstracyjne zniszczenie starego kultu, dzięki któremu istniał świat.<br>W dodatku misjonarze żądali, aby destrukcja świętych miejsc i figur poprzedziła zbiorowy chrzest37 i aby dzieło zniszczenia dokonane zostało publicznie, w sposób szokujący, na oczach zebranego tłumu wyznawców. W zajętej przez Duńczyków Arkonie tłum ten (ingens oppidanorum frequentia) patrzył, jak uzbrojeni najeźdźcy