ludzi. Nieobecniał, przeczekiwał sam siebie... Jakby w tym oknie-przystanku wypatrywał autobusu, który powiezie go w powrotną drogę pamięci. Taki autobus musi przecież istnieć, musi przejeżdżać chociaż raz na jedno ludzkie życie. Świat wydał mu się przytułkiem dla wywiezionych z krainy światła. Wystarczy dokładnie przyjrzeć się ludziom. Nie dzielą ich rasy, narody, języki. Nie różni historia, imiona Bogów. Nic też nie znaczą miejsca, w których przychodzą na świat, ani moment, kiedy zabiera ich śmierć. Na świecie żyją dwie grupy ludzi. Pierwsza to ludzie o ciałach starców i twarzach dzieci - zgubiła ich naiwna wiara, że będą żyć wiecznie. Zostawiono im jasność w