partia zbliżala się ku końcowi, Kazia nagle jednym zamachem dłoni zmiotła krążki z szachownicy i zawołała:<br><br>- Nie gram dalej! Chciałeś mnie podejść. Nie ma głupich!<br><br>Obraziłem się i wybiegłem z domu.<br><br>Ruszyłem w kierunku przystani. Zza Dniepru nadciągały czarne chmurzyska. Na drugim brzegu widać już było ukośne smugi deszczu. Błysnęło raz i drugi. Po niebie przetoczył się grzmot. Następny ryknął bliżej. Nawała chmur posuwała się szybko w moją stronę. Puściłem się biegiem i schroniłem się w bufecie na przystani. Tam przeczekałem burzę. Trwało to blisko dwie godziny.<br><br>Kiedy wróciłem, zastałem Kazię w stanie straszliwego zdenerwowania. Okazało się, że panicznie boi się burzy, a