wielkiemu mistrzowi przez prostego rycerza, dowodzącego prowincjonalną komandorią. Spojrzał po towarzyszach de Molay trochę bezradnie, zastanowił się i milczał. Fulco czekał cierpliwie na wynik sporu, klęcząc u kolan swego pana.<br>- Wybaczcie mu, panie - łagodził Bernard - to Prowansalczyk, dzielny i wierny. I rozkazu za nic nie złamie. Ale możemy mu zaufać, ręczę zań jak za siebie samego.<br>- Możemy? - wielki mistrz wzruszył ramionami - Musimy! Ale czy zgodzisz się, że wymienieni przeze mnie bracia będą choć wiedzieli, gdzie klucze owe trzymacie?<br>Gaston skinął głową. <br>- Powiem im, jak będę wiedział o co chodzi. Co mamy tam sekretnie przechowywać.<br>Jakub de Molay westchnął ciężko i pogładził