Pomrukiwała niepewnie, mrużyła oczy i - obserwując córkę - usiłowała wyobrazić sobie, że jest kimś zupełnie innym, żeby móc ocenić uroki Tusi. Zrywała się wcześnie dla przypilnowania śniadania i wyjścia na pensję małej. Całe popołudnie trawiła z nią nad książkami, w czasie wakacji nie było końca kąpielom, kefirom, różnojęzycznym konwersacjom i robótkom ręcznym. Dziecko upadało ze zmęczenia. Forsowne kuracje dręczyły je nie mniej od nauki. Róża wszakże nie miała litości. <br>- To lenistwo i histeria - twierdziła. - Nie mogę pobłażać grymasom. Bo kto będzie za wychowanie odpowiadał? Matka, zawsze matka! Wyprowadzę na ludzi, a potem niech jedzie na koniec świata. Ja na jej wdzięczność nie