i Ballingera. W odpowiedzi na to prezydent zdymisjonował Pinchota za niesubordynację. Wywołało to ostrą krytykę ze strony reformatorów. Ballinger musiał podać się do dymisji. Taft pozostał, ale jego pozycja polityczna była coraz słabsza.<br>Taft, jako prezydent, nie sprawował kontroli nad Kongresem, nawet wówczas, kiedy republikanie mieli większość. W 1910 r. republikanie utracili tę większość, co jeszcze bardziej go osłabiło. Coraz trudniej było mu uzyskać poparcie ze strony Kongresu dla swej konserwatywnej polityki wewnętrznej.<br>Również polityka zagraniczna Tafta różniła się nieco od polityki Roosevelta, raczej w stylu niż w meritum. W dziedzinie polityki zagranicznej starał się współdziałać z Kongresem częściej niż zwykł