1954) mimo politycznych ukłonów w wiadomą stronę i kiepskiej fabuły (prozaik Bohdan Czeszko), umieściło dramat Jasia Krone w typowym dla Wajdy romantycznym kontekście. Jeszcze lepszy był &lt;name type="tit"&gt;"Kanał"&lt;/&gt; (1957) wedle prozy naocznego świadka i uczestnika powstania warszawskiego - Jerzego Stefana Stawińskiego. Co prawda żołnierze powstania wskazywali na nieścisłości, ale przecież Wajda nie reżyserował dokumentu. Serię "wojenną" reżyser zamknął &lt;name type="tit"&gt;"Lotną"&lt;/&gt; (1959) wedle Wojciecha Żukrowskiego. Nostalgiczna wizja polskiego września '39, łącznie z mitem ułańskich szarż na niemieckie czołgi, nie tylko nie była zgodna z historią, ale też wątpliwa artystycznie.<br>Kolejne lata przyniosły - obok dzieł wysokiej klasy - także obrazy chrome, najczęściej realizowane na zlecenie czynników najwyższych