pisał Błoński: &lt;q&gt;"Socrealizm kończy w rynsztoku, kończy się książkami Bratnego"&lt;/&gt;.<br>Prócz powodów załamania się ustroju i charakterystyki polskiego buntu, literatura nie mogła wyminąć innej jeszcze kwestii. Kto jest prawdziwym podmiotem, rzeczywistym sprawcą wydarzeń w Polsce? Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych nie ulegało wątpliwości, że jest nią zmieniona, unowocześniona klasa robotnicza. W świetle dotychczasowej literatury nie była ona wyłączona spod ogólnej diagnozy: miazga. Czy wydarzenia sierpniowe i czasy &lt;name type="org"&gt;"Solidarności"&lt;/&gt; zdołały tę diagnozę zmienić?<br>Temat klasy robotniczej w literaturze lat osiemdziesiątych pojawia się znacznie ostrożniej niż w publicystyce tego okresu. Mam na myśli reportaże i wspomnienia ze Stoczni Szczecińskiej pióra Małgorzaty Szejnert