słuchają nas dzięki temu, że są względem nas bezgranicznie obojętne.<br>5. Obojętność świata próbujemy także inaczej pokonać: przez żądzę posiadania rzeczy. Stosunek posiadania ma sprawić, że rzeczy, przez wyłączne, jednoznaczne przyporządkowanie do mnie, utracą swoje niezróżnicowanie, nasycą się tym samym poczuciem nieprzenośniości, jakie wobec siebie samego żywię w chwilach, kiedy roję sobie albo kiedy wydaje mi się, że sam jestem swoją własnością. Otoczony rzeczami, do których zbiorowość przyznaje mi prawo wyłączne, których wyłączności, do mnie odniesionej, podejmuje się bronić porządkiem prawnym, zanurzam się w złudzeniu, iż doświadczam intymnego porozumienia z moimi posiadłościami, iż ogarniam je sobą i przenoszę w pole osobowego