z cytowanych tu fragmentów tekstów krytycznych Hugo a także np. z tez Shelleya, ów dydaktyzm mógł być nader szeroko pojmowany). Nie mniej krępujące były ograniczenia, wynikające z przyzwyczajenia publiczności do przyjętych konwencji estetycznych - z jej niechęci do jakichkolwiek zmian w tym zakresie. Toteż o romantycznym stylu przedstawienia najczęściej świadczyła głównie "romantyczna" rekwizytornia, szeroko pojęta - od cech postawy bohatera po sceniczne dekoracje.<br>Z tych konsekwencji, przeciwnych romantycznej idei sztuki, zdawali sobie sprawę poeci. Dlatego niektórzy (jak Byron) z góry rezygnowali z myśli o współpracy z teatrem, inni (jak Musset, Vigny) odchodzili po premierach jednego lub dwu dramatów. Hugo wytrwał najdłużej (jeśli pominąć