z jakiegoś powodu, a paskudnie im się robiło od tego babskiego lamentowania, jakby ich wysyłały prosto do grobu. Sierioży-bałałajkarzowi przyszło na myśl zaintonować pieśń, aby uciszyć zrozpaczone baby, i powoli ponad szloch wzniosły się męskie głosy śpiewające "Razcwietali jabłoni i gruszi..." Była chwila niezwykła, kiedy płacz przygasał, a pieśń rosła. Ale kobiety nie zaśpiewały, stały milcząc, boleściwe i porzucone, z samotnością do wtóru. I to było gorsze niż lament. Wreszcie pociąg ruszył i odjechali sami z tą pieśnią w step, ku Uralowi. A w Nowym Depo został nastrój jak po pogrzebie. Tylko Niemcy nadwołżańscy chodzili uśmiechnięci, bo ich nie brano