co najmniej stronniczość. Przeciwnie: niektóre z opisanych w nim patologii są wspólne dla obu segmentów edukacji, zaś ministerstwo odpowiedzialne za nadzór nad szkolnictwem wyższym zostało zdemaskowane jako bezradne, bierne, a niekiedy wręcz sprzyjające utrzymywaniu patologicznego stanu w konkretnych szkołach.<br>Zjawiskiem powszechnym jest edukacyjne komiwojażerstwo. Gdy liczba studentów w latach 90. rosła lawinowo i tworzył się rynek dobrze płatnych usług edukacyjnych, pracowników naukowych prawie nie przybywało. Dziś mamy prawie cztery razy więcej studentów i o 30 proc. więcej nauczycieli akademickich (ale profesorów i doktorów habilitowanych tylko o 8 proc. więcej). Znaczna część kadry dydaktycznej przestała rozwijać się naukowo i zdobywać stopnie, ponieważ