normalnych &lt;gap&gt; cząsteczki, więc w pierwszym przybliżeniu &lt;gap&gt; i podobnie dla &lt;gap&gt;. Przykładowo składowa x oscylacyjnego momentu przejścia przybiera teraz postać &lt;gap&gt;, gdzie d jest elementem objętości &lt;gap&gt;. Jeśli przyjmiemy, że oscylacyjne funkcje falowe mają dokładnie postać, czyli są iloczynami funkcji oscylatora harmonicznego, to pierwszy wyraz w równa się &lt;gap&gt;.<br>Wyrażenie to znika poza przypadkiem &lt;gap&gt;, czyli równa się zeru dla dowolnej zmiany oscylacyjnych liczb kwantowych. Podobnie każdy wyraz sumy w rozpada się na iloczyn &lt;gap&gt;.<br>Aby wyrażenie było różne od zera, konieczne jest spełnienie warunku &lt;gap&gt; itd., poza k-tym drganiem normalnym, dla którego &lt;gap&gt;. Zatem reguły wyboru dla oscylatora harmonicznego ograniczają przejścia elektryczne dipolowe do takich, w których tylko jedna