nić.<br>Zastanawiał się, czy nie powinien uczynić Ninoczce szczególnego zapewnienia, że mogliby żyć ze sobą, dopóki jej mąż nie wróci, a jeśli wróci, Samowałow odejdzie bez słowa. Wydawało mu się, że tak właśnie powinno być, to znaczy, że ona powinna mu ulec, nie oglądając się na męża, który zresztą mógł równie dobrze nigdy nie wrócić. A zatem należało tylko uczynić ten krok, złożyć to zapewnienie, aby Ninoczka poznała, z jak szlachetnym człowiekiem ma do czynienia. Jednakże Samowałow zawahał się, bo wyczuł w tym coś fałszywego, żeby nie powiedzieć - paskudnego, coś, co mogłoby Ninoczkę oburzyć do głębi. W każdym razie wszelkie słowa stawały