siniały coraz bardziej, sygnał z płuc coraz krótszy; rzucała na boki głową, jakby w geście gwałtownego przeczenia i miała w oczach wstręt - nie lęk, ale wstręt - jak gdyby to, co brało ją we władanie, było starym, odrażającym mężczyzną.<br>A potem na samej krawędzi zatrzymała się i pomału, coraz większym i równiejszym oddechem popłynęła w górę i, opierając się o moje ramię, wstała. Zaprowadziłem do łóżka, ale tam odepchnęła już pomoc, zza głośnika wyciągnęła piersiówkę żytniej; niewiele na dnie, dwa łyki, może sto gram, ale z takich skrawków pozszywany był przecież ten koszmar.<br>- Lenka, wezwę pogotowie.<br>Machnęła ręką - a wzywaj se samego