coś nie tak. Niemniej zazdrościł mu z całej duszy. <br>Jeszcze pięć, dziesięć minut, kilka milionów kropel więcej - i poderwał się, wypadł na korytarz, wyjął telefon. Szepnął:<br>- Voestleven. <br>Przez długi czas się nie zgłaszała. Wyszedł na tyły budynku; po prawej miał cmentarz, po lewej zachwaszczony stok schodzący do samej dżungli. Deszcz rozbijał się pół metra przed jego stopami. <br>- Słucham. <br>- Reding. Wycofuję się. <br>- Co? <br>- Tu kamień na kamieniu nie zostanie. To nie jest Roatina, to nie jest Mi-Tian. Przed mrówkami uciekliśmy, byliśmy mądrzy. <br>- Daniel, ty skur...<br>- No co? No co? Mam się dać zarżnąć dla twojego Kilmoutha? Nawet Wroński wziął nogi za