nowo jako "ja" czy zacząć życie na nowo jako zbiorowość? W legendzie wyspy "ja" jest jeszcze w centrum zainteresowań, istnieje nie jako gatunek, ale jako stwór poszczególny. Ale podczas gdy katolik, troszczący się podobnie o osobowość, doradzał przezwyciężenie własnych namiętności, mieszkaniec urojonej wyspy ma nadzieję przez sam fakt izolacji zapewnić rozkwit jakimś bliżej nie znanym, nie ujawniającym się wśród codziennych spraw przymiotom. Poskromienie pożądań nie jest dla niego już konieczne, gdyż wtedy, sam na sam z surowym i łaskawym, podobnym do kierownika wielkiej firmy Bogiem, nie odnajduje w sobie innych popędów niż popędy do dobrego. Wyspa pokuty jest równocześnie wyspą łaski