Kazią po sobie. Scena ta przypominała nam podobną scenę sprzed lat, z tym że moją rolę odgrywał teraz Pawełek, a ja rolę Alioszy. Tylko bohaterlka została ta sama.<br><br>Nadbiegła zasapana mademoiselle. Ruszyliśmy ku domowi. Pozostałem w tyle i oddałem się rozmyślaniom. To, co się stało przed chwilą, urastało w moim rozpalonym jeszcze mózgu do miary wielkiego zdarzenia, a co gorsza - wielkiego zwycięstwa.<br><br>- Teraz ją kocham... Tak... I ona mnie kocha... Jest moja... Na zawsze... O miłości! O rozkoszy! Jakie życie jest piękne!<br><br>Dni w Pliutach biegły mi tak szybko, że nie zdążyłem napisać do ojca. Od niego natomiast dostałem kartkę, żebym