dziurawe i pozbawione wyrazistego celu życie Zygmunta odnajdzie swój szyfr "północny", niebologiczny i z wolna ułoży się w całość! Dotychczasowa fragmentaryczność była nie do zniesienia, nie do pokonania! A tego ranka myśl o chmurach i o Północnym spowodowała, że ciało Zygmunta Drzeźniaka stało się lekkie. Natychmiast zerwał się z łóżka, rozprostował kości i poszedł do łazienki. Zanim umył zęby, długo spoglądał w lustro, w tę pełną nadziei gębę, tyleż razy przeklinaną, tyleż razy wystawianą na pośmiewisko myśli. Umyty, odświeżony znowu zapatrzył się w siebie. Dwadzieścia sześć lat, tożsamościowy tobół w postaci kilku fotografii, auswajsu babki i milczenia ojca, "etat" na uniwerku