zaś wiązało się zwykle z rezygnacją z krytycyzmu (uważanego za nieetyczny wobec "cierpiącej wspólnoty") oraz z wyrzeczeniem się indywidualizmu i artystycznej oryginalności, które zastępował język potoczny, nie wyróżniający się, anonimowy.<br> Wiedzeni poczuciem solidarności i potrzebą uczestnictwa we wspólnym losie, pisarze przekonani byli (jakże złudnie!), że nadszedł czas, kiedy to Polska rozstrzyga za twórców najważniejsze dylematy nie tylko moralne, lecz i artystyczne. Najdobitniej wyraził to przekonanie Jarosław Marek Rymkiewicz w Rozmowach polskich latem 1983.<br> Tak słowem honoru związawszy się ze społeczeństwem, literatura lat osiemdziesiątych okazała się niebawem najbardziej chyba przegraną bohaterką swojego czasu. Cnoty społeczne i szlachetnie spełniane obowiązki obywatelskie, które zadecydowały