poezji, ponieważ "nie wyraża ona prawdy naszej epoki"). Poezja doradza im wtedy, aby odwołali się do rozumu, bo prawda nie leży w jej kompetencjach. Wyraźnie, czarno na białym, stwierdza to Edgar Poe i jego wierny uczeń Baudelaire. Według nich poezja ma tylko przypadkowe związki z dziedziną woli (cnota) i dziedziną rozumu (prawda). Wynoszą także namiętności poza nawias - namiętności czyli "uczucia życiowe" Witkiewicza. Widzieliśmy, jak niewiele z dozwolonych składników zostaje u Bremonda. Równocześnie jednak poezja, ta sama, która kiedyś przed Platonem kpiła z "gromady mędrców, którzy chcą wznieść się nad Jupitera", teraz pokornie stara się w języku mędrców wyjaśnić swoje zalety. Zapożycza