niemalże mistycznym. Już w roku 1738 ksiądz Bruno Osiecki pisał: &lt;gap&gt;. Komentarz chyba zbyteczny, a aluzja do świętości miasta aż nader wyraźna. Miał być Wawel i Kraków miejscem wiecznej transmutacji ducha narodu, sanktuarium władzy świeckiej i duchownej. Dla pokolenia zrodzonego w niewoli był zawsze Wawel symbolem nieskalanej przeszłości i zapowiedzią mistyczną rychłego zmartwychwstania Rzeczypospolitej. Wawel był sumą wszystkiego co najlepsze i najświętsze w narodzie, nie obarczone grzechem pierworodnym.<br>Każde odkrycie archeologiczne dokonane na Wawelu na początku XX stulecia pobudzało wyobraźnię, a praca dla tego sanktuarium uchodziła za najwyższy zaszczyt dla Polaka. Odkrycia dokonane na tym "świętym wzgórzu" w okresie poprzedzającym wybuch pierwszej