Nigdy też już w życiu nie doznał Lewandowski czegoś równie pięknego jak ten dziękczynny i zarazem pożegnalny pocałunek. Ilekroć później przypomniał sobie tamtą noc, zawsze zdawało mu się, że złożył wówczas jakąś niezwykle ważną, na całe życie obowiązującą przysięgę. Uważał również, że słusznie niektórzy malarze przedstawiają na swych płótnach i rycinach rewolucję w postaci pięknej kobiety z rozwianym sztandarem w podniesionych rękach.<br> Czuł w sobie teraz spokojną dumę wierności - nic tchórzliwego, nic z przywyknięcia czy nałogu, nic z codziennego lęku zwerbowanych dusz. A przecież od wielu miesięcy czas był nie tylko dla śmiałych, ale także dla tchórzów i panikarzy, wszystko naokoło