stereotypowymi: "Niech pan mówi dalej" lub też: "Słucham. Czy to już wszystko?" Do końca pełen równowagi, niezmącenie cierpliwy i zdecydowany dowiedzieć się wszystkiego. Ale - zmęczony. Odgadywałem to z jego akcentu. Zmieniał się. Na początku nie przyszłoby mi do głowy, że nie mam przed sobą Włocha. Po godzinie mogłem się w rym zorientować. Ksiądz de Vos był Holendrem. Od pięćdziesięciu lat mieszkał w Rzymie. Ojciec opowiadał, że mówił po włosku wyśmienicie. Ale w rożnych okolicznościach, po przedłużających się ceremoniach czy przeciągających się posiedzeniach naukowych, akcent jego włoszczyzny twardniał. Przypomniałem to sobie teraz. Uprzytomniłem sobie nawet, że nie tylko nadużywam jego czasu, ale