z szerokiego marginesu swobody. (Takie traktowanie historii oburzało krytyków konserwatywnych - sygnalizowała te rozbieżności poglądów już anonimowa recenzja z Le Marechale d'Ancre Vigny'ego, w której pod adresem autorów dramatów historycznych wysuwano żądanie, by detale nigdy nie przeczyły prawdzie - czego dopatrywano się w tej sztuce - lecz by służyły zawsze lepszemu jej oświetleniu, rysując obraz kolorytu epoki).<br>Częstym przedmiotem dyskusji stało się także miejsce ludu na scenie. Był on, od rewolucji francuskiej, niekwestionowanym bohaterem historii, ale także zaczęto po prostu go zauważać jako istotną część otaczającego świata. Najpierw (zanim sceny zbiorowe z jego udziałem pojawiły się w dramatach) zainteresowano się nim jako potencjalną publicznością