go Rzym oczarował, tam właśnie zamierzał urządzić się i już obstalował u stolarza wyposażenie pracowni. Córka Siemiradzkiego Wanda po latach pisała, że kiedy <q>zobaczył Rzym, wszystko przestało dla niego istnieć. To był jego świat, jego powołanie jako artysty</>. Pisze też Wanda Siemiradzka o zwykłym dniu pracy ojca w początkowym okresie rzymskim: <q>Cały dzień spędzał w pracowni lub na plenerach, zaś o szarej godzinie składał pędzle i paletę i szedł na wędrówkę po starych dzielnicach Rzymu. Dusza jego tonęła w zachwycie nad tym niezrównanym pięknem, malowniczymi zakątkami, nad niespodziewanym zjawieniem się jakiejś świątyńki na zakręcie zaułka lub starożytnej kolumny z marmurowym kapitelem