nas), to literatura obiera kierunek odwrotny wychodząc od immanencji usiłuje ją przekroczyć, przedrzeć się przez jej zasłony. Tam - w Biblii - Bóg mówi do człowieka, tu człowiek usiłuje wyrwać się z ludzkiej kondycji ku czemuś co więcej niż ludzkie, usiłuje w jakiś szczególny sposób domodlić się do Boga.<br> Ale niech rzecznicy sacrum nie triumfują zbyt łatwo. Owa modlitwa literatury jest modlitwą sui generis zanoszoną nieznanemu Bogu, gdy zaś Bóg okaże swoje oblicze, przestaje być literaturą stając się modlitwą, a zatem czymś z innego porządku, ale w tej zmianie statusu już kryje się pułapka rzadko zauważana przez płytkich obserwatorów. Otóż słowo literackie niesie