się nie nudzi - to wszystko przedzielane <br>nieznośnymi pustymi minutami, które trudno było zapełnić.<br> Kiedy ze dworu rozległo się gwizdnięcie Julka, doktor spytał:<br> - Koledzy?<br> - Tak - rzekła sucho Ula i podeszła do drzwi. Wróciwszy powiedziała tonem informacyjnym: <br>-Marian i Julek, i znowu zajęła miejsce za stołem. Doktor rzucił na nią przelotne <br>spojrzenie, sądząc zapewne, że dowie się czegoś więcej. Ula milczała.<br> - Dziękuję - rzekł odsuwając filiżankę. - Może dolać? Jest jeszcze trochę.<br> - Nie, wystarczy.<br> Przeszedł do gabinetu. W chwilę potem na progu kuchni stanęła Pestka. Mokre, <br>czarne kosmyki lepiły się do czoła, po różowych policzkach spływały krople deszczu. <br>Oczy, srebrne jak rtęć i ukryte r