i spojrzał na nich, jakby chciał ocenić wrażenie swoich słów.<br>- Więc? Panowie!<br>- Kiedy to nie wyjdzie, panie dyrektorze - mruknął gruby skrzypek.<br>- Ta nie graliśmy tego nigdy, panie - przeciągnął z lwowska saksofonista.<br>Najwspanialsze oburzenie odmalowało się na twarzy Kotowicza. Cofnął się jeszcze o krok i z tej odległości zmierzył skrzypka i saksofonistę spojrzeniem tak straszliwym, że grubas, który stał bliżej, szybko począł się tłumaczyć.<br>- Proszę nas zrozumieć, panie dyrektorze... - Żadnych wyjaśnień nie przyjmuję.<br>- Coś ze swego repertuaru możemy zagrać - odezwał się pojednawczo saksofonista - owszem, czemu nie? Marsza jakiegoś, czardasza...<br>- Ha! - wykrzyknął Kotowicz. - Ani słowa więcej! Ani słowa.<br>Młody pianista, który do tej