nad językiem (czy raczej językami) "rewolucji artystycznej" w prozie, zwłaszcza młodej, po roku 1975, dyskusji zainicjowanej przez Henryka Berezę, kontynowanej przez takich krytyków, jak wspomniany już Komendant, Jerzy Łukosz czy Leszek Bugajski.<br> Reasumując: przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych przyniósł - choćby za sprawą pamfletów krytycznych Grupińskiego, zebranych w książce Dziedziniec strusich samic (1992) i szkiców Komendanta (tych pomieszczonych w Zostanie kantyczka, wyszydzających zalegoryzowaną wizję świata w literaturze nowego "soc-idealizmu" i tych drukowanych w "Tygodniku Literackim" - intensyfikację sporów i dyskusji, nie wniósł jednak chyba niczego zasadniczo nowego, gdy chodzi o sam typ dyskursu czy rodzaj poruszanych tematów. Oprócz coraz wyraźniej i coraz