dzieje się tak dzięki temu, że w sferze uczuć nigdy nie wytwarza się w pełni granica między światem wewnętrznym a zewnętrznym. Koloryt uczuciowy tak wewnątrz, jak i na zewnątrz tej granicy jest podobny. Patrząc jednak na świat wewnętrzny przede wszystkim jako na obraz własnej osoby, który spełnia rolę skomplikowanego układu samosterującego, można zagadnienie dwukierunkowości uczuć traktować w ten sposób, że uczucia pozytywne żywione do własnej osoby są swoistą nagrodą za postawę pozytywną w stosunku do otoczenia, i odwrotnie - w wypadku uczuć negatywnych - są one karą za niemożność wytworzenia pozytywnego stosunku. By kochać samego siebie, człowiek musi kochać swe otoczenie.<br>Narcyzm pojmowany