ogarkiem cygara, talerzyk, nóż i jabłko. Jego pokój sypialny był obszerny, zagracony, nieporządny, z szafą na ubrania zawsze uchyloną, kozetką o wytartym, wyświeconym obiciu, krzesłami z bambusowej plecionki, spłowiałym dywanem i żyrandolem w kształcie koszyczka. Lecz sędzia lubił ten pokój. Czuł się tutaj najlepiej, bo każdy przedmiot nosił piętno jego samotności. Kiedy wieczorem zamykał za sobą drzwi pokoju sypialnego, by w nim pozostać do świtu, odnajdywał siebie. Szczególnie w latach okupacji pokój ten był jego twierdzą, jakby za progiem zło nie mogło już sędziego dosięgnąć. Rozbierał się powoli, porzucając garderobę na krzesełkach, jak w ciągu całego życia, od chwili, gdy się