Fakt domagania się króla odczuł jako osobistą obrazę i klęskę. Liczył przecież na to, że religijna i świecka władza przechodzić będzie w jego rodzinie z ojca na syna. Z goryczą pytał przedstawicieli plemion, czym zawinił, że go odsuwają od rządów. Malował w najbardziej ponurych kolorach niebezpieczeństwa grożące im ze strony samowładnego króla, a gdy nie odniosło to żadnego skutku, straszył ich, że odrzucając teokratyczne rządy arcykapłana, odtrącają tym samym Jahwe.<br>Gdy w końcu musiał ustąpić przed ich żądaniami, nie miał bynajmniej zamiaru rezygnować z faktycznej władzy, lecz pokierował sprawą w ten sposób, aby przyszły król stał się w jego ręku bezwolnym