wzbogacając się jedynie o nowe formy i ujęcia. Książka zawierająca wiele spostrzeżeń trafnych i subtelnych, ujawniła też poważne wady, które spostrzeżone natychmiast skazały ją niemal od początku na zapomnienie. Potocki wyraźnie przegrywał z bardziej poczytnym, choć nie doskonałym przecież Feldmanem. Niefortunny był pomysł rozbicia materiału na dziesięciolecia, co raziło widocznym schematyzmem i zacierało płynność owego ewolucyjnego rozwoju zjawisk, o który autorowi chodziło. Wrażeniowo-impresjonistyczny stosunek Potockiego do sztuki nie bardzo go kwalifikował do roli historyka literatury, którego cechą konieczną jest umiejętność porządkowania, rzeczowości wykładu, obiektywizacji sądów. <br>Podobnym do Potockiego łącznikiem między Zachodem a Polską był Jan Lorentowicz (1868­1940), bardziej jednak