palenia na stosie wraz ze zwłokami męża wdowy po nim. Nie ulega wątpliwości, że przystanie na samospalenie stanowiło akt podporządkowania się funkcjonującym środowiskowym obyczajom. Wdowa żyjąca na przekór normom obyczajowym była nieustannie narażona na ostracyzm środowiska, nie akceptowana nawet przez najbliższych, samo zaś przebywanie w jej obecności mogło - zdaniem plemieńców - ściągnąć na nich nieszczęście. Ten rodzaj samozniszczenia (sati) praktykowany głównie w Indiach został zakazany przez prawo dopiero w XIX wieku. Mimo to od czasu do czasu również współcześnie odnotowuje się przypadki rytualnego samospalenia wdowy.<br><br> Odebranie sobie życia, by uniknąć dolegliwości i cierpień związanych ze starością praktykowali - jak wskazują źródła - przedstawiciele Germanów