Wstała, prosta i szara, jak na scenie Berliner Ensemble po skończeniu monologu. <br>Wyszedł na próg i głęboko odetchnął. Za rogiem plebanii ten sam plac. Te same co wczoraj ulice, z tym że okna otwarte. Wrzask rosnący. "GOOOL!" Słyszy za sobą wrzawę szczęśliwą, co się wylewa z okna na piętrze i ścieka buńczucznie po ścianie, jak szczyny pana młodego na weselu. <br>Zejście z szosy obeschło. Wydma pojaśniała i piasek iskrzy się w słonku. Doszedł do stosu bloków betonowych. Przystanął. Z mizernych pomarszczonych liści strzelały w górę kosmate kwiaty podbiału. Żółte, że aż! <br>W olszynie zwolnił kroku. Oddychał schnącą zgnilizną. "Pachnie czy śmierdzi