schodkami, zatrzymał się. W głębi groty dochodziły odgłosy kroków. Latarnia zakołysała się nagle, granice cieni i świateł przesuwały się ruchem wahadłowym. Był to sygnał do szybszego odwrotu. Paragon wysoko podkasał prześcieradło, odetchnął głębiej i ruszył szybkim krokiem. Gdy jeszcze raz obejrzał się za siebie i stwierdził, że nikt go nie ściga, puścił się biegiem. Jego rozczłapane trampki zatupotały po wyklepanej glinie korytarza, rozwiane poły prześcieradła szybowały jak białe skrzydła &lt;page nr= 192&gt;<br>Przy niszy, gdzie rozchodziły się dwa korytarze, zatrzymał się. Krzyknął zdławionym głosem: - Mandżaro!<br> - Co? - usłyszał z głębi drugiego korytarza.<br> - Zjeżdżamy!<br> - Co się stało? - Z mroku wysunęła się czarna postać mnicha. Dwie strugi