się rozdział mojego imaginacyjnego przekomarzania się z Karolem Wojtyłą i jego przyjaciółmi studentami.<br>Ale przecież nie spasowałbym tak łatwo. Dziesięć lat temu, dysponując maszyną czasu, gdy umierałem z pożądania, gdy kalendarzykowe obliczenia Gosi i jej stałe teksty: dziś nie można, może jutro, to ciągłe badanie śluzu i wczytywanie się w sensacyjne doniesienia, że oto wykryto niezawodne sposoby sprawdzania płodności, te wszystkie zabawy w poranne mierzenie temperatury, przecież to naprawdę... o, nie, tak łatwo bym nie odpuścił. Że niby co? Pospieram się z Wujasem przy ognisku, raz wejdę w koleiny złego stylu, złego języka i poddam się? Nigdy.<br>I gdy dogasają płomienie