się od wrażenia, że ma jakiś pogrobowy związek z tamtym poetą-demonem sprzed lat, twórcą obrazów emanujących złą energią i złą energią emanującej powieści... Z tym, co wykrzykiwał na mój widok jak opętany na cały rynek... "Krystian Lupa! Krystian Lupa!" - wrzeszczał z dziką agresją, jakby to była obelga... Ostatnio chcieli sfotografować z nim dziecko. Zgodził się na to łaskawie - położył na główce dziecka dłonie - jak papież... a może nawet sam Chrystus... a może Allach... a może Budda... błogosławiące, pobłażliwie błogosławiące dłonie... a nad tymi dłońmi zaczął się rozwierać trywialny, z sekundy na sekundę potworniejący grymas. Grymas mistrzowski, prawie niemożliwy... próbowałem go