pozwolono iść do pokoju, w końcu mogła się z nią przywitać. Położyła ją na dłoni, spojrzała uważnie w oczy i wyszeptała: - Witaj, Esmeraldo - gdyż właśnie to imię przyszło jej do głowy i wydało się odpowiednie. - Nie bój się, nie jesteś tu sama. Jestem z tobą, a jutro przybędą tu twoje siostrzyczki - na koniec ceremonii powitalnej ucałowała liszkę w czoło i postawiła na biurku. Teraz muszę wszystko zorganizować - pomyślała. - Przede wszystkim spanie, jedzenie i picie. Joanna przypomniała sobie, że na dole w szafie leży stare pudełko po butach, i ostrożnie wyszła do przedpokoju. Starała się poruszać bezszelestnie, ale zdradziło ją skrzypnięcie drzwi