wysoki, przystojny. Fryderyk mu chyba - westchnęła Łarysa. <br>- Bieda z nim. Ten przepadł. Zadurzył się w tej Polce, która mu daje białą rączkę do pocałowania. Nic to. Nie martw się. Już ja cię wyswatam.<br>- Oj, Stiopka, mój Stiopka - zachlipała znowu Łarysa. <br>- To ci dopiero! Rozumiem, gdybyś straciła sokoła srebrnopiórego. Kozaczeńka najmilszego, siwe oczko. Cały ten Stiopa... jaki był, to był, marnego słowa nie powiem, ale wiary ci on nie dochowa. Co ci naobiecywał?<br>- Ano nic. Bądź zdrowa, powiedział, i tyle.<br><br><br>- A to przyzwoitszy, niż myślałam. Sama widzisz: odleciał sokolik za bory, za lasy, po wszystkie czasy. Żadna swojego nie żegnała tak, jak