to rzucił raczej odruchowo, gdyż po chwili dodał:<br><br>- No! To jest chyba początek...<br><br>- Nie, nie jestem głodny... - odrzekłem nie rozumiejąc, o co ojcu chodzi.<br><br>Szliśmy teraz powoli, przeciskając się wąską aleją przez ciżbę zmarzniętych, przerażonych ludzi. Po bokach wznosiły się wysokie zwały śniegu.<br><br>W bocznej alei klęczał na ziemi starszy, siwy pan w złotych okularach i bandażował komuś głowę. Obok, żółta jak lalka z wosku, leżała dziewczynka o jasnych, prawie białych warkoczykach i brwiach...<br><br>- Doktorze, prędzejl Błagam! Doktorze! - zawołała pomarszczona, zsiniała z zimna kobiecina szarpiąc doktora za ramię. Ale doktor, niewzruszony i opanowany, odsunął jej rękę i kończył nakładanie opatrunku.<br><br>Dotarliśmy