Zygmunta. Z jednej strony ciągnęło go do północnych, pragnął zostać sam i gapić się na nie w nieskończoność. Z drugiej jednak, niusy Trawki mogły być ciekawe. Oddalił się z "tego" świata w chwili, gdy wiele zastanawiających i istotnych spraw nabierało tempa. Z trzeciej jeszcze, musiał być czujny, by nie wrócić, skąd przyszedł. Sukinkot czekał. Czekał cierpliwie na dogodny moment, żeby pociągnąć Zygmunta do siebie i znowu wepchnąć w czarny labirynt bez wyjścia... W sumie wszystko razem, zważywszy również na odczucia Trawki, nie nastrajało do płynnej rozmowy. Zdania się rwały, zapadało milczenie, deszcz za oknem gadał, znowu kilka słów, cisza, uśmiech jeden