się uśmiechał. Czasem o tym zapominałem, Iga ciągnęła Miłkę za rękaw i szeptała: Zrób coś, on się do mnie nie śmieje.<br>Przecież nie śnię. Nie mogę się mylić. One tu są, nie ja zasłałem łóżko, po co byłyby mi potrzebne trzy poduszki, ta mała kołderka, teraz to wszystko jest zmierzwione, skopane, jakby się tu odbywał turniej rycerski, po co by mi było takie szerokie łóżko, ta ogromna pościel, skąd zabawki w szufladach, tyle szuflad? Ta niedomknięta na przykład, z wystającym rąbkiem białego stanika Miłki.<br>Nie dokręciła kranu i woda leje się do wanny ciurkiem ostrym niczym nić dentystyczna, na kurku pozostał