własnego głosu; istotą literatury jest nie tyle sama treść przekazu, ile nieskończona rozmaitość owych "gier słów" (żeby jeszcze raz przypomnieć Milana z powieści Skvorecký'ego), dzięki którym literatura jest sobą a nie czym innym i w których objawia się pisarska niepowtarzalność. A właśnie objawienie własnej niepowtarzalności w języku literatury jest rzeczą skrajnie trudną czy wręcz niemożliwą, jeśli piszemy w języku, który nie był naszym od chwili urodzenia.<br> Zgoda: jeśli nawet absolutna władza nad językiem jest czymś, czego przybysz z zewnątrz nigdy naprawdę nie posiądzie, może on zawsze liczyć na to, że uporczywa praca pozwoli mu w końcu osiągnąć płynność czy gładkość wysłowienia