i w wieku mocno zaawansowanym. Widać i tu zmobilizowano starsze roczniki. Jednego z nich, nie mając już wódki, "oszołomiłyśmy" słoiczkami skwarków, za co pozwolił nam przysiąść się na swoją furę. Szczęśliwe, wczołgałyśmy się pod budę furki. Po kwadransie niemiłosiernego wleczenia się konwoju wychyliłam się z budy i zobaczyłam, że wozy skręcają na drogę wiodącą do Bielska. Trzeba było opuścić wygodną furę. Oczywiście, nie było co marzyć o odzyskaniu topionej słoniny. Głodne i zmęczone znalazłyśmy się na pustej drodze - co robić dalej? A tu już zaczynało się zmierzchać. Hanka namawiała na te swoje Konary, roztaczając przed naszymi oczyma obrazy bezpieczeństwa, ciepła i